Dat Klärchen un de Bofrost Kearl
Man wüard jo äuler un manchmol han ech kianen Fumm miar, middachs un ovens te kooken. Mian Nohbersche sait, sie hätt för su Dage emmer wat vam Bofrost em I’es. Dat ess Ruckizucki färdich, un schmaaken düart et och. Nech su fian wie selbstgekookt ever in de Drou do frett de Düwel Fli’egen.
Ech han dann em Enternet denn Katalog van dem Bofrost aanjekieken. Die hangk jo alles. Van I’escreme öwer Gemüas, Oabst bös no Brüötschen un färdiche Mooltieden. Dann han ech wat tesamen gestault. Van allem wat, man muat et jo alles ens koaren. Nu noch en Termin uutjesökt un affjeschickt. Nu bin ech ens gespannt, off datt klappt. Ett giat jo hütt dat betalen alles kontaktlos. Dat verleitet jo och, datt man wat mehr bestäult.
Ech han miar füarsechtshalver en paar Mängker tem dragen parat gestault.
Der Dag kam un ech waren henger de Gading bös de bungkte Wagen vam Bofrost kömmt. Ech schier no de Düar, domet de Kaal nech metkriagt, datt de demnächst nix sälwstjemaktest kriagen dor. Ech mak de Düar open un opp demm Dörpel stangk en krütz bungktes Kearlken, nech gruoter als mian Krüönselstruak emm Gaaren.
„Hallo, ich bin der Denny Schmitz, sie können mich Denny nennen“ brüllt he. Füar lauter Schreck, blievt miar de Mual open stongk. He stürmt in mian Deel un frogkt anschließend, „kann ich mich hier ausbreiten“. Jo sait ech, dont se datt. Op der Trappe ess genug Platz. Opp ianmol springt datt kliane Kearlken en halwen Meter zuröck, ritt sech den ruoten Schmadderlappen vam Geseite un sait „un so seh ich richtig aus“. Noh jo, dait ech, ett gütt schlemmeres. He ess jo nit schäbbeg, ewer wat kliean. Sian Muader hätt enn besser bitieden ess opp enn Mestehuapen gestäult.
Un watt hangk se dann nu füarn Meschmasch för mech.
„Moment, ich hol ihn mal aus dem Wagen, haben sie noch zusätzlich einen besonderen Wunsch“
Nö, sach ech, iarschmol kieken opp datt Tüach watt ess un opp datt mianem Kaal schmeckt.
Un dann kömmt he met enn gruaten Mang voll mett dieafjefrorene Saken.
„Soll ich Ihnen die bis zum Eisschrank tragen“ fröcht he. Ne sach ech, datt mak ech molls alleng. Enn miane Köche wual ech enn jo nit looten, denn Krukenstoppen. Dont se datt in miane Mängker die ech do opp de Trappe hingestault han.
Datt hätt he och fianst jedonn. Am Labern ess he och dobie. Ech wiat garnech watt ett all te labern gütt. De halw tied hangk ech enn och nitt verstonn. Nur datt he in tweienhalw Weeken widder kömmt, wenn ech watt bruuk. Ech hangk noch wat ungerschriewen müaten unn dann woar datt klieane Kearlken och schon widder in sianem Verkoopswaagen verschwungen. So schier wie de Fuarz emm Wengk.
Ech hangk nu och schon döckes watt van dem Jefrorenen probiert. Nech alles ess su wie man ett sönst gewengkt ess, ewer man kann ett eeten. Dem Kaal ess ett jo nitt oppgefallen, datt he wat füargefertigtes als Meddacheeten kriagen där. Un datt ess de Houpsake.
Bös strackes, önker Klärchen
Kommentare
Ansicht der Kommentare: Linear | Verschachtelt
Edgar Rös am :